En daar ben ik dan weer met mijn volgende mijmering. Nou, ik heb de laatste week veel mijmeringen gehad, en die waren niet allemaal zo blijmoedig. Het ziek zijn duurt me altijd veel te lang, een paar dagen kan ik dan nog wel aan, maar als het langer duurt word ik toch wel heel ongeduldig. Dan wil ik weer gewoon normaal kunnen doen. Alleen wat is dat dan he? 

Kijk, ik ben vooral terechtgekomen bij de vraag, wat heb ik eigenlijk nodig? En dan zal ik het maar met een mooi woord zelfzorg noemen. Ik leg dat ook vaak uit naar klanten toe, goed voor jezelf zorgen, je gevoel volgen en ook echt doen wat je zelf wil. Nou ik ben er dus deze week achter gekomen, dat ik er zelf ook niks van bak. Dat ik zelf echt niet weet,  wat me echt gelukkig zou maken.  Ik doe dus eigenlijk ook maar wat. Nou dat is toch wel een vreemde gewaarwording, dat je dus zo'n belangrijk iets gewoon niet in kunt vullen. Dat je dus vaak wel weet wat je allemaal niet wil, maar wat dan wel is ook geheel onduidelijk. 

Kijk, ik ben al mijn hele leven hulpverlener, en help graag anderen. Ik geef dus ook altijd alles, niemand is me te veel. En daarin zou ik ook niet echt iets willen veranderen, mensen moeten van me op aan kunnen. En ja, dan komen daarna natuurlijk altijd weer de waarom vragen. Sta ik er zelf voor mezelf ook zo in, nou das lastig ja. Ik denk van wel, maar toch mankeert er nog wel wat aan. Kijk ik ben iemand die vaak toch wel snel tevreden is, hoef geen grote dingen te doen. Ik ben een kleine ondernemer, of rasartiest, ik weet het niet. Maar heb wel mijn vrijheid, ik doe eigenlijk wat ik zelf wil allemaal. En soms geeft dat ook weer spanningen, omdat je toch afhankelijk blijft van anderen. En nou is het niet zo, dat ik me te afhankelijk opstel. Of wellicht soms toch ook weer wel. 

Dat is de grote vraag vaak. Kijk, ik ben een verbinder, iemand die mensen toch ook wel kan raken. Maar ben ik dan soms niet te bevlogen, en ga ik te snel voor anderen? Allemaal van die vragen die door me heen vliegen en soms ook nergens landen. Dus dan blijft het ergens in het luchtledige  hangen. Ik ben een rasdenker, een rasvoeler, een mens zoals iedereen. Iemand die er altijd voor anderen wil zijn. En dan komt meteen weer de vraag, of ik er dan ook voor mezelf ben. Heel eerlijk, ik zou het vaak niet weten, waar ik dan zelf sta. Nou, de laatste tijd was het meer, van waar ik zelf lag. En nu langzaam de mist weer optrekt, en ik weer licht zie, denk ik: nou ik kan er toch wel weer mee vooruit. Weer openstellen voor nieuwe dingen, en de oude dingen weer oppoetsen. Weer nieuwe plannen maken en verre horizonnen gaan plaatsen.

Kortom, weer mensen blij maken, mensen begeleiden en allemaal omdat ik dat zelf ook graag wil. En ik begin vandaag ook met mezelf op nummer 1 zetten, en iedere dag even vragen. He lieverd, wat heb jij vandaag nodig?

Heel veel liefde licht en kracht

liefs Ton