En daar zijn we dan weer, met een nieuw verhaaltje. Blij dat mijn schrijfsels jullie weer kunnen bereiken. Na een aantal spannende dagen zijn mijn facebook en e-mailadres weer veilig bevonden. Ik kan jullie wel zeggen dat ik me toch even erg vervelend heb gevoeld. Ik kan niet zo goed tegen dat machteloze gevoel, dat je iets overkomt en je er niks aan kunt doen. Dat je overgeleverd bent aan de techniek. 

Ik kan jullie ook wel mededelen dat ik uit de tijd kom, toen de computers nog log en lomp waren. De techniek van nu is voor mij vaak toch een beetje te lastig. Grappig is wel dat als je dan hulp vraagt soms, aan iemand die jonger is, je dan iets te horen krijgt hoe het moet. En eerlijk gezegd, na de uitleg of het voordoen ben ik allang weer afgehaakt. Mijn leraren op mijn vroegere scholen zouden zeggen, je hebt geen interesse. Maar goed, ik zeg ook altijd maar, je kunt niet overal goed in zijn. 

Verder wil nog veel liefde strooien naar de hackers en de mensen die zo nodig andere mensen moeten aanvallen. En spreekt daarbij de hoop uit dat ze tot inkeer komen. Zo genoeg hierover, ik wil het namelijk ook weer niet te veel aandacht geven.  Verder ben ik lekker bezig om weer te genieten en om nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb zeker de laatste weken al weer vele dappere mensen gesproken. Mensen die toch vaak het gevoel hebben dat ze alles alleen moeten doen of altijd alleen zijn. Nou, voor die mensen heb ik een boodschap, als jullie aan me denken, dan sta ik voor jullie. Of naast jullie. Bijzonder is ook dat ik toch wel vaak moeders tegenkom, die ook alleen vaak voor de kinderen zorgen, En die wil ik ook meteen een groot compliment geven, dat ze geweldige moeders zijn. En wat ik ook vaak meemaak is dat diezelfde moeders zo met hun buik zitten. Want op de vraag wat hun mooiste lichaamsdeel is, krijg je vaak uiteenlopende antwoorden. Maar op de vraag wat het lelijkste lichaamsdeel is, komt het vaakst de buik. En ik zeg dan heel oprecht, die buik waar jouw mooie kinderen in hebben gezeten en daarin zijn gegroeid. Ik heb respect voor alle moederbuiken. Met of zonder littekens of striae. En nu we toch bezig zijn wil ik ook nog mijn respect tonen aan de moeders die hun kinderen niet meer zien. Veelal voortgekomen uit gebroken relaties, en waar in die situaties  de vaders vaker voor de afwijzing zorgen. Jammer vaders, dat is echt helemaal niet nodig om je kinderen om te kopen. Liefde overwint toch altijd en ik gun ook alle moeders dat ze hun kinderen weer in hun armen mogen sluiten. Daar zal ik ook voor bidden. En mensen die me kennen weten dat ik ook vaak mensen beschilder, in gedachten dan . Dus ik wil de mensen die het nodig hebben met wat dan ook graag een hart onder de riem steken, mensen groen verven, en dat geeft liefde rust en heling, en mensen die twijfelen over zichzelf. Die verf ik dan oranje, de kleur van zelfvertrouwen, creativiteit en het vermogen om meer te genieten. Iedereen kan dit ook gebruiken, en als jullie aan me denken zal ik wel verven.

Heb een liefdevolle week, en verf elkaar maar lekker in mooie kleuren. Dank je wel dat jullie me lezen, en tot volgende week

veel liefde licht en kracht

groet Ton