En daar is hij dan alweer, alweer een week om. En deze week wil ik jullie meenemen in mijn hooggevoeligheid. Iets wat vaker gezegd wordt door mensen dat ze dat zijn. Anderen die het wel echt zijn, zijn vaak heel bescheiden. Kijk, ik geef toe dat ik ook vaak twijfelde, en als ik dan iets voelde kwam er vaak toch een moment of het zal wel niet. Maar goed die tijd is voorbij, de tijd is nu zo dat ik het echt wel durf te vertrouwen. En dat er ook steeds meer mensen op mijn pad komen die het ook zijn, en daardoor ook meer in dat stuk geloven. 

Ik kijk ook wel vaak mee met mensen, en maak het ook steeds meer bespreekbaar. Kijk jaren geleden dacht ik ook nog, waar ben ik? Hoor ik wel op deze wereld. Ik kreeg van mijn ouders vroeger ook steeds te horen, hij heeft weer wat. Maar daar werd niet over gepraat, dat bleef altijd in een wazige wereld hangen. En inmiddels is die groep steeds groter aan het worden. Mensen die open, eerlijk en echt zijn. Mensen die ook steeds maar weer hun best doen om hun levens op de rails te krijgen. En die struggelen tegen de stroom in. Die zo een pure en zuivere energie hebben, die zo echt zijn, alleen die doen toch te vaak hun zelf tekort. Want ze passen zichzelf aan, ze leven hun leven vanuit de goedkeuring van anderen. Alleen dan krijg je altijd te weinig, altijd maar aanpassen of de zoete vrede blijven bewaren. En ze luisteren niet echt naar hun lichaam, wat vaak toch wel aangeeft dat er iets scheef gaat. Allerlei lichamelijke klachten die je dan uit het lood slaan. Of andere mensen die je dan adviezen geven over wat de ander vindt wat je moet doen. Ik heb niks te vinden over een ander, ik kan niets beslissen voor de ander. Ik kan echt alleen maar meelopen, en meekijken in de keuken zonder oordeel. 

En weet je, lichamelijke klachten vertellen ook vaak dat je toch al vaker over je eigen grenzen bent gegaan. Kijk, in de vorige blog schreef ik al over wat er allemaal gebeurd, en zeker als je hooggevoelig bent, komt alles in kwadraat binnen. Wat ik ook wel steeds meer ga voelen is dat er toch veel mensen niet echt luisteren of gehoord voelen. Die alleen maar vanuit hun eigen perspectief vertrekken. Alles is dan gekleurd door hun eigen leven. Dat is niet echt meeleven. Kijk, ik hoef echt niet aan te geven wat iemand moet doen. Ik luister, en luister. Ik loop mee, en af en toe geef ik best wel adviezen. Niet omdat ik dat dan vind, nee ik krijg dat dan door van 1 van de dierbaren. Ik ben echt maar een doorgeefluik, en ja ik doe dit wel altijd vanuit liefde. 

Ik was deze week in Oosterhout op het happy festival, ik word er dan naar toe geroepen. En dan wordt het vaak op die dag pas duidelijk wat en hoe, wie en waar. Nou verder ging ik deze week ook met Michelle naar de Ardennen. Nou ik was daar om te beginnen bij Lac de la Gileppe in  Jalhay. En daar voelde ik me wel thuis, ze hadden er zelfs een mooie leeuw voor me neergezet. Een plek waar veel gebeurd is. En ik voelde meteen ook deels thuis, maar ook deels voelde ik me wat vreemd. En toen bleek dat ik zomaar 8 soldaten naar het licht mocht sturen. Daarna kwamen we ook nog langs een begraafplaats, het Henri-Chapelle American Cemetery and Memorial. Waar we toch wel meegekregen om daar nog eens terug te keren, om daar ook nog rust te brengen, En we hebben de dag afgesloten in de bijzondere plaats Wittem. Waar we alles aan Maria en Gerardus hebben afgegeven. Met dank aan hun en Michelle, De dag was heel bijzonder, en ik wil jullie er graag nog meer van vertellen. En ja, toen ik weer naar huis reed, na een voldane dag, had ik mijn licht verspeeld, dus moest de wegenwacht bellen, want mijn voorlichten deden het geen van twee meer. En dan zal ik in het midden laten of het tekens zijn of puur toeval. En klopt, toeval bestaat niet.

 Ik groet jullie allen weer, heb jezelf en elkaar lief, en let op de tekens. Of niet

Veel liefde licht en kracht

groet Ton