Tijd om naar binnen te keren


Ton weet raad! (Of niet) 

Ja daar ben ik alweer, en het zonnetje schijnt in mijn gezicht. Op deze mooie dag in oktober gaan we richting het einde van het jaar. En dan wordt het toch langzaamaan tijd om weer eens naar binnen te keren in onszelf. Wat we dit jaar toch allemaal meegemaakt hebben, was de zomer nat en ook wel heel warm. 

Nu de tijd weer komt om onder een dekentje met een warme kop thee te mijmeren over het leven. En dan vooral over jezelf en je dierbaren. Dan dwalen mijn gedachten naar die tijd en bemerk ik dat ik toch wel hele mooie zielen heb ontmoet. Gewoon zomaar omdat ze ineens op mijn pad kwamen. Omdat ze daar door het universum op dat moment ook mochten zijn. Ik vertelde over België, wat een fijne en mooie energie kwam, kom ik daar tegen. Ik merk dat ik heel gecharmeerd ben van hun leven. Alsof je daar in een warm bad komt. Pas geleden zei iemand me al dat onder de A58 , het leven er anders uit ziet. Dat mensen daar toch een ander tempo hebben. Dus nu verklaart het ook wel, dat ik er altijd al graag kwam. En dat ik toch vaak in mijn vrije tijd veel aan de grens en in België te vinden ben. En ik ga er vanuit dat er daar nog vele mooie dingen gaan ontstaan. Ik heb zelf ook wel steeds het gevoel dat ik veel meer van mijn kennis en ervaring wil gaan delen. Dus langzaam valt het kwartje, zou ik zeggen. Ik heb altijd weerstand gehad om met groepen te werken. Alleen ik krijg dan vaak te horen, man dat is jouw weg. Was het niet dat je grootste weerstand je sterkste punt is? 

Maar goed, ik ben nu bezig om dus meer te gaan neerzetten wat mijn werkelijke missie hier is. En dat toch steeds weer op mijn eigen liefdevolle manier, zonder te kijken naar mensen. Oja en natuurlijk te luisteren. Dat is voor mij toch wel het belangrijkste wat een mens kan hebben, echt luisteren. Daar hebben mensen toch wel vaak een nood aan. Veel mensen worden vaak niet gezien en gehoord. Terwijl dat juist de mensen zijn die iets te vertellen hebben. Ik zie dat en voel dat ook bij mij de senioren. Ik weet nog dat ik als kind urenlang kon luisteren naar hun, naar hun verhalen over vroeger. Over toch wel vaak hun sobere en rijke leven. En nu begin ik langzamerhand ook de man te worden die zijn ervaringen mag delen met de anderen. En natuurlijk ook aan de kinderen. Ik zie de laatste tijd ook veel kinderen met hun grote ogen, kijkend naar mij en mijn warrige grijze haar. Maar weet je dat ze me zien, dus ik ben er helemaal. 

En ik heb een motto: als ik niet weet of ik goed in mijn vel zit, ga ik het dorp in. En als kleine kinderen naar me kijken, dan weet ik dat ik besta. En eerlijk gezegd gun ik dat iedereen weet dat je bestaat en dat je belangrijk bent. Ieder van ons heeft zijn of haar unieke gaven. Iedereen met zijn/ haar ervaringen en laten we meer naar elkaars verhalen luisteren. En daarbij ook veel liefde naar elkaar uitstralen. Kijk niet alleen naar de buitenkant, maar ook naar de innerlijke mens. Laat niemand aan zijn lot over, iedereen is belangrijk. Zorg vooral ook voor de ouderen en luister naar hun verhalen. Zij zijn degene met ervaring, en ervaring telt. En dan neem ik jullie allemaal weer mee, naar weer een nieuwe week met nieuwe ervaringen.

Veel liefde licht en kracht

groet Ton